Η Στέλλα Βουλγαράκη - Βιοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι πτυχιούχος οικονομικών της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα με την ενασχόλησή της με εμπορικές επιχειρήσεις ασχολήθηκε και με την ζωγραφική, η οποία την κέρδισε ολοκληρωτικά μετά από δύο χρόνια δίπλα στο ζωγράφο Στέλιο Μαυρομάτη, ο οποίος πρώτος της εμφύσησε την αγάπη για τη ζωγραφική. Στη συνέχεια, παρακολούθησε ιδιαίτερα μαθήματα σχεδίου για άλλα δύο χρόνια, αλλά μετέπειτα συνέχισε μόνη της, προκειμένου να βρει την τεχνική που την εκφράζει.
Πρωτεύουσα σημασία για τη Στέλλα Βιοπούλου έχει το χρώμα και οι εντάσεις του, οι οποίες εκφράζουν συναισθήματα, σκέψεις, προσμονές. Κάθε χρωματική έκφανση είναι ένα συναίσθημα ή μια πλημμυρίδα συναισθημάτων, μια μεταμόρφωση, μια σκέψη, ένας φόβος, μια φιλοδοξία. Ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο όπου το χρώμα και το ανάγλυφο δείχνει την πραγματικότητα της. Η μορφή είναι υποκειμενική, δεν την απασχολεί. Το τοπίο, το αντικείμενο υπάρχει αιωρούμενο καθώς ορίζετε μέσα από το χρώμα και τις διαστάσεις του, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια καινούρια οπτική. Η κίνηση γίνεται ιλιγγιώδης μέσα από το χρώμα, η ύλη διασπάται σε υλικό, σε χρώμα, σε υλοποίηση του πραγματικού σε φανταστικό, σε συναίσθημα. Το αντικείμενο φεύγει από τα όρια του, γίνεται ιδέα, οι μορφές διασπώνται μέσα από το υλικό το οποίο αναζητά τη μορφή του.
Τίποτε δεν είναι επίπεδο, τίποτε δεν είναι άχρωμο. Ακόμη και η άρνηση, η δυστυχία η απόρριψη είναι πλαστική, εξέχει από τον καμβά, γίνεται πιο πραγματική.
Το χρώμα εξυμνεί τη χαρά της ζωής, την ομορφιά. Το χρώμα είναι η ελευθερία, η παραίσθηση. Δεν εξηγεί τίποτε, μόνο αισθάνεται, νιώθει, σκέπτεται. Ό,τι κάνει είναι ολοκληρωτικά δικό της. Δεν απεικονίζει κάτι, δεν δανείζεται εικόνα, σχήμα, μορφή. Τα χρησιμοποιεί μονό ως κέντρισμα, ως αφύπνιση. Δεν ξεχωρίζουν θάλασσα, ουρανός, σπίτι, δένδρο μα μόνο το χρώμα που μένει στη μνήμη της. Η επιφάνεια, μέσα από το ανάγλυφο και το χρώμα, παίρνει τη χαμένη της ενέργεια και έρχεται να εκφράσει την απλότητα, την απληστία, την απαγόρευση μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο.
Το χρώμα εισβάλλει σε έναν καμβά όπου προϋπάρχει το τρισδιάστατο που αποδίδεται με το στόκκο. Έτσι ξεκινά μεταξύ τους ένας διάλογος υλικών που την συνεπαίρνει κάθε φορά, μα και ένας πόλεμος για την μεταξύ τους κυριαρχία στη μορφοποίηση του καμβά! Ο στόκκος αντιγράφει, το χρώμα περιγράφει. Ο στόκκος κατασκευάζει, το χρώμα επεξηγεί. Ο στόκκος ενώνει και διαχωρίζει, το χρώμα παραπέμπει και καταγράφει. Ο στόκκος γίνεται δείκτης των συναισθημάτων, ενώ το χρώμα σχολιάζει.
Έργα της βρίσκονται στη συλλογή του Museum of Nevada και σε ιδιωτικές συλλογές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. 'Εργα της εχουν συμπεριληφθεί σε πληθώρα βιβλίων και δημοσιεύματων τέχνης, όπως το 'International Contemporary Masters IV' και το 'Art in Focus: The Modern Masters'. Τον Απρίλιο του 2018, της απονεμήθηκε το βραβείο 'Woman Contemporary Art Award' από τη Musa International Art Space της Μαδρίτης.